Ankara'da eskiden sakal bırakanların sayısı pek fazla değildi. Sakal bırakmak, kişinin olgunluk çağına eriştiğinin simgesiydi. Sakal bırakma işi "sakal duası" denilen bir törenle yapılırdı. İmam camide topluluğa namaz kıldırdıktan sonra sakal bırakmak isteyen kişi imamın elini öper "Hoca Efendi, ben sarık sardım, sakal koyuverdim, bir dua ediver" derdi. İmam, kıbleye karşı duasını eder ve "İnşallah sakalın zemzemle yıkanır" diye duasını bitirirdi. Duadan sonra akraba ve dostlar sakalı okşar, hediye verirlerdi.

Sakal bırakanlar bundan sonra davranışlarına çeki düzen verir, içkiyi bırakır, uygunsuz eylemde bulunmamaya özen gösterirdi. Aksi durumda tutumu ailesince muhtara bildirilir, bunun üzerine mahalle imamı, muhtar ve ileri gelenler ilgiliyi mahalle odasına çağırarak döverler, adamın da mahkemeye başvurma hakkı olmazdı.

Orta yaşlıların sakalları genellikle "top sakal" olurdu. Altmış yaşından sonra ise bu sakallar hiç kesilmeden bırakılırdı, buna halk arasında "gerdan süpürgesi" adı verilirdi.